Πώς το αλκαλικό νερό επιβιώνει από το οξύ του στομάχου για να έχει αλκαλική επίδραση στο σώμα;
Η ερώτηση σχετικά με την αλκαλική επίδραση εν όψει του στομαχικού οξέος απαντάται ως η πρώτη ερώτηση στο βίντεο της συνέντευξης:
Ακολουθεί ένα σύντομο βίντεο από τον Dipl. Ing. Dietmar Ferger που δείχνει ότι το αλκαλικό νερό δεν μπορεί ποτέ να είναι πολύ αλκαλικό για το οξύ του στομάχου:
Hendrik L.: Ο εναλλακτικός ιατρός μου λέει ότι το αλκαλικό ενεργό νερό, μόλις έρθει σε επαφή με το οξύ του στομάχου, εξουδετερώνεται αμέσως και είναι αναποτελεσματικό και ότι το αλκαλικό νερό αυξάνει την παραγωγή οξέος του στομάχου και αυτό στη συνέχεια επηρεάζει ολόκληρο το έντερο ακόμη πιο υπερόξινα.
Παρακαλούμε δώστε την άποψή σας για αυτές τις δηλώσεις.
Κάποιοι εναλλακτικοί ιατροί διάβασαν το περιοδικό «Nexus» και ενημερώθηκαν σχετικά από άρθρο του Αυστραλιανού Φαρμακοποιού Γιαν —> Ρόμπερτς αδιευκρίνιστο ποιος προβάλλει τέτοιους ισχυρισμούς. Διαβάστε αυτήν τη λέξη-κλειδί για περισσότερες πληροφορίες.
Το γεγονός είναι ότι η κατανάλωση αλκαλικού ενεργού νερού στο συνιστώμενο εύρος pH έως 9,5 ούτε μειώνει σημαντικά το pH του στομάχου ούτε αφήνει το παράθυρο pH για την αποτελεσματικότητα των πεπτικών ενζύμων.
Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Sang Whang, δεν διεγείρεται καμία πρόσθετη παραγωγή οξέος. Ωστόσο, το τελευταίο μπορεί να συμβεί σε τιμές pH πάνω από 10,5, κάτι που συνέστησε ακατανόητα η Sang Whang, παρόλο που, σε αντίθεση με το αλκαλικό ενεργοποιημένο νερό, βρίσκονται εντελώς εκτός των φυσικών ορίων pH, όπως αντικατοπτρίζεται στους κανονισμούς για το πόσιμο νερό.
Μια λεγόμενη ανάκαμψη οξέος, δηλαδή πρόκληση παραγωγής οξέος του στομάχου, συμβαίνει πολύ γρήγορα όταν λαμβάνονται σκόνες βάσης με βάση τα ορυκτά για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ένα άδειο στομάχι, στο οποίο εισέρχεται αλκαλικό νερό, δεν αντιδρά σχεδόν καθόλου, αλλά το νερό γλιστρά γρήγορα κατά μήκος του λεγόμενου «στομαχικού δρόμου» μέσω του θυρωρού στο δωδεκαδάκτυλο, όπου φτάνει σε μεγάλο βαθμό χωρίς ανάμειξη με το γαστρικό υγρό.
Μόνο μέρος του αρνητικού οξειδοαναγωγικού δυναμικού μεταφέρεται στο γαστρικό υγρό.
Συχνές ερωτήσεις συνέντευξη με τον Karl Heinz Asenbaum σχετικά με το οξύ του στομάχου
Το βίντεο της συνέντευξης με τις συχνές ερωτήσεις σχετικά με το αλκαλικό ενεργό νερό με τον Karl Heinz Asenbaum ασχολείται επίσης με τις μερικές φορές πολύ εικασιακές διαφωνίες ενάντια στο αλκαλικό ενεργοποιημένο νερό.
Εξηγεί τις πιο σημαντικές ερωτήσεις και απαντήσεις που εξακολουθούν να εγείρουν αμφιβολίες, όπως το θέμα του αλκαλικού νερού και του στομαχικού οξέος.
Και εδώ είναι το πείραμα με το οξύ του στομάχου, το οποίο δεν μπορεί να αραιωθεί τόσο εύκολα:
Μπορείτε να πίνετε αλκαλικό ενεργό νερό στο συνιστώμενο εύρος κατανάλωσης έως και pH 9,5 οποιαδήποτε στιγμή πριν, μετά ή με τα γεύματα. Αυτό σημαίνει ότι το pH του οξέος του στομάχου δεν αυξάνεται αισθητά και κανένα πεπτικό ένζυμο δεν απενεργοποιείται. Αυτό προκύπτει από την πολύ χαμηλή ρυθμιστική ρύθμιση του αλκαλικού ενεργοποιημένου νερού σε σύγκριση με το γαστρικό υγρό. Ακόμη και το ενεργοποιημένο νερό με pH 10 δεν κάνει κακό. Μόνο πάνω από το pH 10 μπορεί το στομάχι να αντιδράσει αντλώντας οξύ. Φαινόμενο «αναπήδησης οξέος», συγκρίσιμο με την παρατεταμένη πρόσληψη μαγειρικής σόδας, αλατιού Bullrich, Alka Seltzer και παρόμοιων αλκαλικών ρυθμιστικών.
Τα πειραματικά στοιχεία για αυτό παρουσιάστηκαν από τους Prilutzky και Bakhir:
Τα βιολογικά μέσα είναι ως επί το πλείστον ετερογενή ως προς τη σύνθεσή τους. Στη γαστρική κοιλότητα ο καθολύτης αλληλεπιδρά με το όξινο γαστρικό υγρό, με τις μάζες τροφών, κ.λπ. Σε αυτό το πλαίσιο, εξετάστηκε η ικανότητα του καθολύτη να προκαλεί υποχώρηση ORP υπό αυτές τις συνθήκες. Το γαστρικό περιεχόμενο προσομοιώθηκε με διάλυση οξέος-πεψίνης σε πόσιμο νερό σε συγκέντρωση 5 mg/l (ένα δισκίο παρασκευάσματος 0.25 mg για 50 ml νερού). Καθολύτης με βάση νερό με 1 g/l ανοργανοποίησης προστέθηκε στο προκύπτον διάλυμα οξέος-πεψίνης. Οι τιμές pH και ORP μετρήθηκαν στα δείγματα που δοκιμάστηκαν. Τα αποτελέσματα που ελήφθησαν φαίνονται στον Πίνακα 1.3.
Πίνακας 1.3
Οι παράμετροι pH και ORP σε διάλυμα οξίνης-πεψίνης όταν προστίθεται ασθενώς ανοργανοποιημένος καθολίτης νερού
Δείγμα
pH
ORP, mV, CSE
Αρχικό διάλυμα οξέος-πεψίνης
2.15
500
Αρχικός καθολίτης
10.5
-540
Διάλυμα καθολύτη + οξέος πεψίνης 1:100
2.16
445
Διάλυμα καθολύτη + οξέος πεψίνης 1:10
2.18
75
Ωστόσο, το ORP του γαστρικού υγρού μειώνεται σημαντικά, κάτι που μπορεί να θεωρηθεί θετικό για την υγεία.
Ελπίζω αυτό να σας βοηθήσει.
Τα καλύτερα
Δικός σου, Yasin Akgün
2016 Copyright www.euromultimedia.de
